လေရာင္သည္ညင္ညင္သာသာေအးေနသည္။ အဆိပ္လူးထားေသာႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု မ ထံတြင္ရွိေနပါသလား။ ညႏွင့္အတူႏွင္းဆီသည္တိတ္တဆိတ္ပြင့္လွ်က္ရွိသည္။ မထူးဆန္းပါ။ ကဗ်ာသည္ ကဗ်ာျဖစ္၍ မသည္လည္းကဗ်ာျဖစ္သည္။ အခ်ိန္သည္ေရြ႕လ်ားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ေရြ႕လ်ားမေနၾကပါ။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တည္တံ့ေနျခင္း မဟုတ္ၾကပါ။
အခ်စ္ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္မယံုပါ။ နားလည္းမလည္ပါ။ ကဗ်ာမ်ား ရင္ဘတ္ ႏွင့္အျပည့္ရွိပါသည္။ သံေခ်ာင္းေခါက္သံသည္ ခါတိုင္းထက္ငိုက္ျမည္းေနသည္။ မသည္ ညိႈ႕အားျပင္းေသာ္လည္း မလွပါ။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ရင္ဘတ္ႀကီးသည္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္အား ထပ္တလဲလဲရြတ္ဆိုေနသည္။ ကဗ်ာသည္ လွရန္မလိုပါ။
လြန္ခဲ့ေသာ သံုးရက္က ဘုရားဖူး သြားသူမ်ား ဒီကေန႔ျပန္ေရာက္မည္ျဖစ္သည္။ အဲဒီႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား ကၽြန္ေတာ္နမ္းၾကည့္ ခ်င္ပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ ခ်င္ပါသည္။ မည္သူ အေဖာ္လိုက္လိုပါသနည္း။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အတူတကြရွင္သန္ေနၾကသည္။ သို႔ေၾကာင့္ မႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ အတူတကြေနထိုင္ရန္ မလိုအပ္ပါ။ ဗီးနပ္(စ္)လွစ္ျပေသာ ၀တ္႐ံုၾကားတြင္ အာဒံ၏ဒုတိယ ေျမာက္နံ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းရွိေနသည္။ ဧ၀စားခဲ့ေသာ ပန္းသီး၏မ်ိဳးဆက္သည္ အဘယ္ေနရာတြင္ ေပါက္ေရာက္လွ်က္ရွိသနည္း။ အမွန္တရားသည္ အဆိပ္ခြက္အားလည္းေသာက္ရန္အသင့္ ရွိေနသည္။ အခ်စ္ဆိုတာကို မတစ္ေယာက္မည္ကဲ့သို႔နားလည္မွန္း ကၽြန္ေတာ္မသိေပ။ သိစရာလိုမည္ဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္မထင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စီးဆင္းမႈ ဆိုလွ်င္ မသည္ျမစ္က်ဥ္းတစ္ခုျဖစ္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္ ပါမည္။ သံလိုက္အိမ္ေျမွာင္မလိုေၾကာင္းကိုေတာ့ ႀကိဳေျပာထားပါရေစ။ မည္သူအတူ ေလွ်ာက္လို ပါသနည္း။
ကဗ်ာသည္ ခံစားမႈျဖစ္သည္။ ခံစားမႈသည္ အမွန္တရားမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကဗ်ာသည္အမွန္တရားျဖစ္ပါသည္။ လမ္းေပၚတြင္အ႐ူးမတစ္ေယာက္အိပ္စက္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုးသည္ အိပ္ယာတစ္ခုတည္းတြင္သီးျခားစီအိပ္ၾကသည္။ ဆႏၵမ်ား ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္တြင္ေရာင္း၀ယ္ေနၾကသည္။ ကြန္ပ်ဴတာသည္လွ်ပ္စစ္မီးမရွိလွ်င္သံုးမရ ျဖစ္မည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မည္သည့္လိုအပ္ခ်က္ေၾကာင့္သံုးမရျဖစ္ေနသနည္း။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ျပန္လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၿပီျဖစ္သည္။
အသံမ်ားသည္တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု တြန္းထိုးပြတ္သပ္လွ်က္ရွိသည္။ ၀ါး႐ံုပင္ၾကားမွ လေရာင္သည္ နတ္သမီးတစ္ပါးလိုႏုရြေနသည္။ အိပ္မက္ေတြတုန္ရီေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အႀကိဳက္ေတြထဲမွာ ဂ်ိဳလီရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံုဟာ ေသေသခ်ာခ်ာပါ၀င္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမ့ထားၾကပါစို႔။
အိမ္ေဘးမွကေလးငိုသံၾကားရတယ္။ သံလြင္ခက္တစ္ခက္ တည္းနဲ႔ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို အျပည့္အ၀အဓိပၸါယ္ဖြင့္ႏိုင္လိမ့္မယ္မဟုတ္ဘူး။ ေခၚသံတစ္ခု ၾကားလိုက္မိရဲ႕။ ဟိုအေဒၚႀကီးေ၀ေနတဲ့အမွ်ေတြက ကုသိုလ္ေတြလား အကုသိုလ္ေတြလား။
အလြမ္းေတြ ေတာင္ပံခတ္တိုင္း စၾက၀ဠာတစ္ခုလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္တယ္။
အလြမ္းေတြ ေတာင္ပံခတ္တိုင္း စၾက၀ဠာတစ္ခုလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္တယ္။
အလြမ္းေတြ ေတာင္ပံခတ္တိုင္း စၾက၀ဠာတစ္ခုလံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္တယ္။
အာ႐ံုေတြေ၀၀ါးေနၾကၿပီ။ မနက္ျဖန္သည္ ယေန႔ကို၀ါးၿမိဳသြားလိမ့္မည္။ သင္တို႔ ၀မ္းမနည္းေလႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ရင္ဘတ္ႀကီးႏွင့္အျပည့္ ကဗ်ာမ်ားရွိပါသည္။ မသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မူးယစ္ရီေ၀ေသာ ညေနတစ္ခုျဖစ္ပါသည္။ လြင္ျပင္ႀကီးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕တြင္၀ပ္စင္းေနသည္။ ထိုလြင္ျပင္ ကိုေကာ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ရဦးမည္လား။ အရာ အားလံုးသည္ မေရရာပါ။ ေန႔ညတို႔သည္ လည္းမေရရာပါ။
ဒီကေန႔အားေသေသခ်ာခ်ာထုပ္ပိုးေပးပါ။ မနက္ျဖန္အားကၽြန္ေတာ္ၾကတ္ေျခခတ္ သည္။ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါႏွင့္။ ကၽြန္ေတာ္သာဓု ေခၚမည္မဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ … ကၽြန္ေတာ္က ဘ၀ဆိုတာ အေပါင္းအႏႈတ္ေလာက္တတ္ရင္ပဲ …
ေန
ေပ်ာ္
ၿပီ
ထင္
ေန
တာ။
0 comments:
Post a Comment