ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚမၾကားႏိုင္ေတာ့ပါ။လိပ္ျပာေတြအေ၀းကိုလြင့္စင္သြားၿပီလား။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဟိုတေလာတုန္းကပဲအေကာင္းႀကီးရွိေသးတာ။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ လက္သီးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ တကယ္ကို ဘာမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒုကၡကဘ၀ကိုဒီဇိုင္းဆြဲၿပီးကတည္းက ေခါင္တိုင္ျဖစ္ၿပီး သား။ မထူးပါဘူး။ ေခါင္းကို ေမာ့ထားရမလား။ ငံု႕ထားရမလား။ ဘယ္သူကမွလဲ သင္မေပးၾကဘူး။ အဲဒါနဲ႔ပဲ မႈန္ေတေတ ရပ္ေနလိုက္ရတယ္။
အခုထိရပ္ေနတုန္းပါပဲ။ ဘယ္အရပ္ကိုထြက္ခြာရမလဲမသိဘူး။ ေဆာင္းဦးရဲ႕ ေလျပည္ကလဲ ႏွင္းေငြ႕ေတြသယ္ေဆာင္မလာႏိုင္တာၾကာၿပီ။ ဘာျဖစ္ေနတုန္းလို႔ ေအာ္ၿပီးေမးလိုက္ခ်င္တယ္။ ေရွ႕ကတံလ်ပ္ေတြက ေျဖႏိုင္မေျဖႏိုင္မေသခ်ာဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မည္သည့္ စာေမးပြဲလမ္းညႊန္မွာမွ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္သမွ် တစ္ခုမွပါလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။ ဒုကၡသည္ ဘယ္အရပ္မွစတင္ေပါက္ဖြားလာေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ အလည္ေရာက္ျဖစ္မည္ဆိုပါလွ်င္ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ခင္းေပးပါမည္။ ဆိုဖာဆက္တီ မရွိသည့္အတြက္ေတာ့စိတ္ မေကာင္းပါ။
အေတာ္ေတာ့ရင္းႏွီးမႈရေနပါၿပီ။ လြယ္ေနက်လြယ္အိတ္လို …။ ျပန္ေနက် လမ္းကေလးလို … ေမးထူးေခၚေျပာမကေတာ့ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရရွိေနတုန္းပဲ။ သူနဲ႔ရင္းႏွီးၿပီးမွ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုအရသာခံတတ္လာတာေလ။ တစ္ခုရိပ္မိတာက သူကၽြန္ေတာ့္ကို အကၽြမ္းတ၀င္ ရင္းႏွီးတာပါပဲ။ အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ေကာင္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မေထမဲ့ျမင္သာၿပံဳးေနလိုက္ရ …။ ဘယ္သူ႔နာမည္ကိုမွလည္း တ ခ်ိန္မရလိုက္ဘူး။
0 comments:
Post a Comment